ايدئولوژی و فرهنگ و اخلاقيات مسلّط بر جامعه همان ايدئولوژی و فرهنگ و اخلاقيات طبقۀ حاکمه می‌باشد

بازیگر و خواننده آلمانی، ضد فاشیست، کارگردان تئاتر و خوانندۀ برجستۀ ترانه‌های انقلابی

خانه‌ را از نهر تا بحر دوباره می‌سازيم / دشت‌ها از نهال زيتون و گندم بارمی‌آريم

هنوز جایی در ایوان وجود دارد  و در کشوری شگفت سوسو می‌زند،   که ما مدت‌هاست فراموشش کرده‌ایم،  جایی هنوز در دهان مانده است،  که به فرشتگان آوازها و بال‌ها هدیه دهد. 

"من اعتقاد خود را به شرافت و تعالی انسان از دست نخواهم داد. من بر این باورم که زیبایی روحی و سخاوتمندی بر شکم پارگی فاحش امروز غلبه خواهد یافت. و در رسیدن به این هدف، ایمان من به طبقه کارگر است. همانطور که یک فرانسوی گفته است "پله های زمان تا ابد مملو از طنین صدای پاپوش های چوبینی خواهد بود که صعود می کنند و چکمه های جلا داده شده ی چرمینی که سقوط خواهند کرد."

‏"کجاست اينجا آيا ؟ کجاست اين بيابانِ سراسرْ چرکين که کابوسِ هزاران ساله هم ‏ به سنگينیِ تصويرِ‌آن نيست؟"‏

پاورچين می‌آيی - امّا جرنگِ چکمه‌هايت‌ ‌از پُشتِ در‌می‌آيد - خبرِ خوفناکِ جای پاهايت را - نسيمی اشکبار‌آورد - که از جانبِ ثغورِ همسايه‌ها می‌آمد. 

تهران زندگی کنی، وسیله رفت و آمدتم مترو یا بی آر تی باشه، هر لحظه تک تک این صحنه هارو میبینی. بچه های ‏کوچکی که شدن وسیله سود بقیه. کوچولوهایی که بجای مدرسه رفتن و زندگی کردن، از همون اول زیر چرخ دنده ‏های بورژوازی له شدن. تازه معصوم بودن دوران خوششونه. بزرگتر بشن، یا مجبورند جلوی چهارراه ها و مترو ‏گُل و خرت و پرت بفروشن یا تبدیل میشن ... 

صدای بالا و پائین آمدن پوتین هایی که با صدای سوت فرمانده بطور منظم بالا و پائین میروند از پشت پرده شنیده میشود. یکی از سربازان در حالیکه به نفس زدن افتاده است پرده را کنار میزند و رو به تماشاگران پوتینهایش را به هم میزند و کلاه از سر برمیدارد.کمی مکث میکند تا صدای رژه سربازان کمتر شود"ما همه سربازیم. قوانین پادگان برای همه یکیه فرقی هم نمیکنه از کدوم خونواده و جایگاهی باشی آره درست شنیدین اینجا پادگانه و هیچ فرقی هم بین سربازا نیست

هوا تاریک شده بود. نور چراغهای ماشینی از دور فضای تاریک را میشکافت و پیش می آمد. مسیر جاده را از دو طرف با تایر و چند کنده درخت مسدود کرده بودند. چنگیز و مرتضی صورتشان را کامل پوشانده بودند و فقط چشمها و لبهایشان مشخص بود. از جثه و لحن صدای مرتضی مشخص بود که سن و سالی ندارد. صدای چنگیز اما یغور بود، توی آن سرما آستینهایش را تا وسط بازو داده بود بالا.