شعر

..و آری فوران خشم خاموش من بود/ هفت بزرگِ پسِ خاکستر / که هفتاد وهفت سال به انتظار مانده بودم..

چو دست روس مدد نمود/ برادری خلق سُوِت (سویت) استوار شد/ ستارهٔ حیات ما شراره شد/ گذشته‌های پرافتخار ما/ به جلوه آمدند و در دیار ما، دیار ما/ مستقل دولت تاجیکان برقرار شد...(لاهوتی)

...و من از آن روز نوين ابديّتی خجسته می‌سازم...

«حافظ صلح جهانی، ترومن/ صلح ول می‌کند از بمب‌افکن/ از عطاهای جناب ایشان/ صدی‌هشتاد کره صلح‌نشان..»

«چرخ کارخونه به دست کارگر می‌چرخه به خاطرهمين هيچ سرمايه‌داری لای چرخ‌دنده‌های خطرناک کارخونه گير نمی‌کنه»

«فراخوان لنین، دوباره از نو زنده می شود: به صف، پرولتر، برای آخرین جنگ تن به تن! بردگان، زانوهای خمیده تان را راست کنید! ارتش پرولتر، به خط، به پیش! زنده باد انقلاب، شادکام و سریع! » (ماياکوفسکی)

شاعری که اینچنین عشق را نفی می کند و عزم جزم کرده است برای مبارزه نهایی و این را دارد برای دیگران موعظه می کند دیگر نباید سر از رادیو تلویزبون پهلوی در بیاورد و پس از جابجایی قدرت هم در همان دستگاه رزق و روزی خود بجوید.

«من هر آنجایم که که درد آنجاست زیرا که من بر هر دانۀ اشک مصلوب شده‌ام»

«دستان زن کارگر و لباسش شاید زیبا نباشد ولی قلب او چنان در بدنش می‌تپد که ویژه طبقه و نوع اوست» /جوهيل

«منتظر چه هستيد؟»