فيودور داستايفسکی

رمان برادران کارامازوف

«..رمز و راز وجود انسان نه در زنده ماندن، بلکه در یافتن مفهومی برای زيستن است..»(داستايفسکی)

Subscribe to فيودور داستايفسکی

اگر نخوانده اید ...

محمدعلی افراشته و چند شعر

محمدعلی افراشته و چند شعر
«حافظ صلح جهانی، ترومن/ صلح ول می‌کند از بمب‌افکن/ از عطاهای جناب ایشان/ صدی‌هشتاد کره صلح‌نشان..»

رستۀ چهارم، تولد قدرت جدید

رستۀ چهارم، تولد قدرت جدید
پلیتزا تصمیم گرفت "بزرگترین مانیفستی که پرولتاریای ایتالیایی می تواند بین قرن نوزدهم و بیستم میلادی داشته باشد" را به تصویر بکشد. هدف او این بود که "رودخانه را خروشان تر و غیر قابل کنترل تر" و آن را "به سمت ناظر هدایت کند".

با من به شام بیا

با من به شام بیا
با من به شام بیا (کارگاه هنر و ادبیات کارگری)

سهم ما از زندگی

سهم ما از زندگی
اسمش ساموئل بود و سفیدی چشماش همیشه به سرخی میزد. آدم یه جورائی ترس داشت تو چشماش خیره بشه، آخه اگر قراره یکی سیاه پوست باشه خوبه که سفیدی چشماش خیره کننده باشه اما چشمای ساموئل سرخ بود. نمیدونستم که این عادیه یا اینکه زیر فشار بیخوابی و کار سنگین به این روز افتاده بود.

نمایشنامه: «فواید سلام کردن‏»‏

نمایشنامه: «فواید سلام کردن‏»‏
برای میلاد روشنایی و سید اصغر افضلی کارگران معدن ذغال سنگ دامغان.

برف (داستان کوتاه)

برف (داستان کوتاه)
عجب برفی میبارید. ریز و تند و یکنواخت. چهرۀ شهر را کاملاً عوض کرده بود. پا که رو برفها میذاشتم از صدای خِرِپ خِرِپشون کیف میکردم. دلم میخواست گوله برف بازی کنم اما هیچکی تو خیابون نبود. زد به سرم که یه آدم برفی درست کنم اما دستام پر بود. یه دستم کیسه انار و دست دیگرم شام هرشب: یه سیخ کباب کوبیده و یه سیخ گوجه لای نصفِ نون سنگک.

من خفته در درون من

من خفته در درون من
میون یه عده معتاد و دزد و موادفروش، کف دفتر افسرنگهبان نشسته بودم. با خود فکر می‌کردم که دو سه روز دیگه شرکا همه چیز رو راس و ریس و منو از این خراب شده خلاص میکنن. مطمئن بودم که به این جماعت تعلق نداشتم. نه جیب‌ بر بودم و نه دزد و متجاوز و نه این که به چیزی اعتیاد داشتم. فقط یه کم بدشانسی آورده بودم.

برنج میخری؟!

برنج میخری؟!
تهران زندگی کنی، وسیله رفت و آمدتم مترو یا بی آر تی باشه، هر لحظه تک تک این صحنه هارو میبینی. بچه های ‏کوچکی که شدن وسیله سود بقیه. کوچولوهایی که بجای مدرسه رفتن و زندگی کردن، از همون اول زیر چرخ دنده ‏های بورژوازی له شدن. تازه معصوم بودن دوران خوششونه. بزرگتر بشن، یا مجبورند جلوی چهارراه ها و مترو ‏گُل و خرت و پرت بفروشن یا تبدیل میشن ...

حکایت سرباز مرده

حکایت سرباز مرده
برشت این شعر را در سال 1918 و در پایان جنگ جهانی اول سروده است. حکایت سربازی مرده است که از گور بیرون می کشند تا باز هم راهی جنگش کنند. بیست و اندی سال بعد گوئی همین حکایت تلخ بود که با آغاز جنگ جهانی دوم واقع می شد.

دربارۀ فرهنگ

دربارۀ فرهنگ
..ضروری است که از عادت درک فرهنگ به عنوان دانشی دایره‌المعارفی، و به تبع آن، انسان به عنوان مظروفی برای داده‌های تجربی و حقایق خام و نامرتبطی که باید در ذهن خود، همانند ستون‌های یک واژه‌نامه انبار کند تا بتواند در هر موقعیت مفروض به محرک‌های جهان پیرامون خود واکنش نشان دهد، رها شویم.