چکمۀ برّاق
پاورچين می‌آيی
امّا جرنگِ چکمه‌هايت از پُشتِ در می‌آيد
خبر خوفناک جای پاهايت را
نسيمی اشکبار‌آورد
که از جانبِ ثغورِ همسايه‌ها می‌آمد.
پُراندوه می‌رفت و خروشان می‌خواند:
"خانه‌ها بر مردمانْ آوار است
دشت‌ها خشک و بی‌گندم
باغچه‌ها خالی از سبزينه و شبدر
خيابان‌ها آکنده به تلّ پرهای کبوتر
و کوچه‌ها اسيرِ‌موش‌های کريهِ تفنگ در بر.
هوا سُربی حوض‌ها بی‌آب
رودها به شبنم اشک مردمان سرشار
جويبارها سرريز از خون حقيقت
ماهی‌ها سنگريزه‌های بدهيبت
و ستاره‌ها چوبْ‌خط‌ِ عقوبتِ بشرّيت.
و مردمانِ کار؟ آه..
نه هيچ نشانِ‌آفتاب و مهتاب با دل‌ها
نه هيچ اندک کورسويی به فانوس‌ها
که سوخت حيات فانوس خانه‌ها را نيز
در ربوده است زالوی چکمه‌‌پوش جهان ".
می‌رفت و آهِ اندوهش
خواب از تنِ درختان می‌روفت
تو امّاهمچنان به اتّکاء چکمه‌های خونبارت
و جامۀ مجعولِ حقّ بشر بر تن
کمين کرده‌ای برای قدم‌رو در‌خانۀ من؟
های‌های انفجار ناتمام پوزخندها
و ترکش قاه‌قاه ريشخند مردمانم
درد شلاقِ خفتی است تو را سزاوارْ صلتی
و مرا امّيد و ايمانِ يقين
که خانۀ زخم‌خورده‌ام حاشا حاشا
پذيرای اوهامِ وهن و رقصِ رسوای تو باشد.
محسن اخوت
آذر ۱۴۰۳
نظر شما